با روزهای درگير
به پای فلسفه
بوسه می زنم.
در تلاطم موج های سنگين هنر
تاريخ گمشده ی انسان را
جست و جو می کنم.
 
گاه بی هوده
در پی فهم پيچيدگی ها
روح بی تابم را
به چالش می کشم
تا سبک تر از باد
با بال پرنده
به پرواز درآيم.

گاه عاصی تر از هميشه
با باروت خشمی بی امان
به تمام جوخه های اعدام
شليک می شوم.
 
زندان
با گل بيگانه است.
در حافطه ی حيات
موجود زشتی
اين گونه
گل های رنگ رنگ را
پژمرده کرده است.
 
از خود می پرسم
اين کدام پرده ی نقاشي
کدام آوايی است
که تکرار غم انگيز پلشتی است؟

در ژرف ترين آب ها
غوطه می خورم،
نقش ديگری
از حيات را
از خيال را
و دانستن را
بر طبل زمان می کوبم
تا واژه ها
با آهنگ ديگري
به رقص درآيند.
 
رقصی برای فهميدن
که اگر نه زيباترين،
که
آرامش بخش ترين
رقص است.
 
اينک به باغی رسيده ام
پر از هوای تازه.