در پيچ کوچه ايستاد و نپيچيد
راهی گشود رو به نپيچيدن

و رفت و رفت
رفت تا وسط ديدن

با او بلوغ حسّ تماشا
در ما عبور شد
هر نقطه، ابتدای ظهور و
هر ابتدا
عين حضور شد

رفتيم و اعتکاف درختان
می ريخت سايه روی تن ما
و کشف ابر
می شست گرد و خاک تکاثف را
از لحظه های پيرهن ما

٭

ناگاه چيد، باد که می آمد
او را
از شاخه های راه.
و پخش کرد
در وسعت نگاه.

پس
در همهمای منظره ی مغشوش
بی او
از خويش تا به خويش سفر کرديم

يعنی که در ميان رفتن و ماندن
يا در ميان ماندن و رفتن
باخود، تمام راه
خطر کرديم!