بدان که جانشين امام سابق راحل (ره) ، امام لاحق زائل (له)، امسال را به برکت ميمونيت خويش (دستی کشيده به ريش) نام، سال شکوفايی نهاده است و نوآوری. و در اين باب، داد سخن بسی داده است گاوان و خرانی را صف بسته به درگاهش به تيمّن، از فرط گاوی و خری.
هر چند که اين خلَفِ برحق را (همچون آن سلَفِ بدسق) نوآوری، اکتشافات بديع است در شکنجه گری؛ و شکوفايی، نباشد مگر شکافتن سينه ی شباب اين مرز و بوم؛ خلقان را نيز نوآوری يی است و شکوفايی يی که خواهندش ديد سرانجام، اين شيخکان مشئوم.

و مرا در اين مساء ـ فی البداهه ـ چند بيتی بر قلم جاری شد، اگر چه بر طريقتِ مزاح و خنده، اما بر حقيقتِ آفتابِ تابنده.
وليکن تو را قرائت اين سطور، فقط بدان شرط، رخصت دهم که به وقتِ خواندن، دست بر دست کوبی و پای بر زمين. و گيسو ـ اگر که تو را هست ـ افشان سازی از يسار تا به يمين.
و نيکو تر آن بُوَد که قر نيز در کمر آری تا هر اندازه که داری. و بر اين روال (بالجمله) همه، آن کنی که ملّايان گويندت نکن. که اين قوم را زبانِ ديوان باشد. و ديوان را زبان، بر عکس آدميان است، و اين دوسنخ را شمشيری است درميان؛ با نيزه يی و گرزی گران.

۲۴ فروردين ماه سالی که دانی
در خريف زندگانی
به ياد ربيع جوانی
آصفِ هانی
 
 
سال شکوفايی و نوآوری است
سال سَقَط گشتن اين رهبری است

سال رهايی است ز دست شيوخ
کوفتن کلّه شان با کلوخ!

سال خوش آمد به خوشی، خرمی
شور و نشاط و دف و کف، بی غمی

سال رها کردن رخت سياه:
گريه و زاری و هق و وای و آه

سال طلوع گل از آغوش تو
بوسه به لب ها و بناگوش تو

دست به دست هم و آوازخوان
رقص کنان کودک و پير و جوان

سرخوش و سرشار ز سازندگی
گشته رها از ستم بندگی

کارگر و برزگر و کارمند
ماست خر و ماست خور و ماست بند

قهوه چی و آشپز و پشمکی
چرخچی و خربزه و گرمکی

شوفر و سلمانی و بقال کوی
جمله تبسم به لب و بذله گوی

با تو بگويند گذشت آن خزان
ميهن ما گشت دوباره جوان

همچو نفس های بهاریّ باد
شاد بوز! شاد بزی! شاد، شاد!
٭ ٭ ٭
اين همه، زيباست ولی نازنين!
نيست ميسّر. نه! مگر اينچنين:

بگذری از خويش و بر آيی زخويش
پشت به پشتِ سر و
رو
رو به پيش!