به مصداق سخن «خائن، خائف است»، رهبری مجاهدين، جمعی از هرزه نويسان را بسيج کرده است تا شايد با ايجاد فضای ارعاب (برای کسانی که تسليم اين فضا می شوند) بتواند آسان تر و بی «مزاحم» تر، اجساد شهيدان بالفعل و بالقوه، و بدن های تکه پاره شده ی معتقدان به خود را، در کريدور های خون آلود، به قمار بگذارد.
و اين در حالی است که خود اين رهبری، نه فمارباز، بلکه کارت قماری است که در آمريکا و اسراييل و عراق و ايران و خاور ميانه و تمام جهان جريان دارد.
برنده ی قمار، هرگز نه خود کارت، بلکه هميشه يکی از دو طرف قمار است؛ و سرانجام ِکارتِ دست به دست شده و از رنگ و رو رفته، به جز پرتاب شدن به زباله دان يا بدتر از زباله دان چيز ديگری نيست.

از خائن، استفاده می شود؛ اما هيچ وقت به او اعتماد نخواهد شد. و اين، چيزی است که رهبری مجاهدين، نه در زمانی که حمله ی نظامی آمريکا به ايران را در چند قدمی می ديد و در آرزوی تحقق آن، به هر که از عواقب شوم اين حمله سخنی می گفت يا چيزی می نوشت حمله ور می شد می فهميد، و نه امروز که هنوز داغ نافرجام ماندن تلاش های ديروزش را فراموش نکرده است و جا به جا با کوبيدن سر خود به در و ديوار، می خواهد انتقام تلاش های موفق آن ها را از آن ها و از زمين و زمان بگيرد می فهمد.

از خائن، استفاده شده است، می شود، و خواهد شد؛ اما هيچ وقت به او اعتماد نشده است، نمی شود، و نخواهد شد.
نه ديروز.
نه امروز
و نه فردا.
فردايی که مثل ديروز و امروز، برای او دير است.

آنچه در اين صفحه آورده ام، چهار مقاله ی مختلف است که در زمان های مختلف، در ارتباط با پادگان اشرف نوشته بودم.
تابانيدن حتی شعاعی کوچک از نور، آرامش کسانی را که ادامه ی سياهکاری هايشان فقط در تاريکی و ظلمات امکان پذير است بر هم می زند.
اما اين، تقصير من نبود و نيست.

محمد علی اصفهانی
۱۰ خرداد ۱۳۹۰ 

روضه خوان، الزاماً عبايی و عمامه يی و ريشی و پشمی ندارد. روضه خوان می تواند مرد باشد يا زن باشد. روضه خوان می تواند معمم باشد يا مکلا باشد، و يا اصلاً بی کلاهی بر سر خويش، و فقط با کلاهی در دست برای نهادن بر سر ديگران. روضه خوان می تواند به آنچه می گويد ايمان داشته باشد، و يا به آنچه می گويد ايمان نداشته باشد.

خلافت بغداد، شايد تا ساليانی دراز يا کوتاه برجا بماند، اماخليفه ی جماران، پا به گور است و به زودی خواهد رفت و با رفتنش بساط خلافت در ايران برچيده خواهد شد. به دست مردمانی که هيچ ربطی به «سازمان مجاهدين خلق» ندارند، اما با شهيدان و به خاک وخون کشيده شدگان ديروز و امروز مجاهد (نه به صفت اعضای اين سازمان، بلکه به صفت «عاشقان شرزه يی که با شب نزيستند» ) همتبارند.

در اين لحظات خطير، همه ی ما ـ و نه فقط مجاهدين ـ رو در روی يک جنايت برنامه ريزی شده از سوی حاکمان ايران و عوامل بومی آن ها در عراق قرار گرفته ايم، در حق کسانی که تنها گناهشان اين بود و شايد در آينده نيز اين باشد که برای ديگرگون کردن مناسبات ستمگرانه ی جامعه ی عصر سرمايه داری، وارد مناسباتی قبيله يی شده اند. و همه ی ما موظفيم که در حد توان خود از به سامان رسيدن اين جنايت برنامه ريزی شده ممانعت کنيم.
نه در دفاع از سازمانی غير قابل دفاع. بلکه در دفاع از ساده ترين حقوق اوليه ی انسان. و در دفاع از جان کسانی که ملايان برای دريدنشان چنگ و دندان تيز کرده اند.